Parafia przeszła długą drogę historycznych przeobrażeń, aż przyjęła kształt, który znamy dzisiaj. Można ją analizować pod względem prawnym, socjologicznym i teologicznym.
W tradycyjnym rozumieniu, opartym na nauczaniu Soboru Watykańskiego II o Kościołach partykularnych, które swoje odzwierciedlenie znalazło w Kodeksie Prawa Kanonicznego, parafia jest częścią Kościoła lokalnego w strukturze diecezjalnej, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi (KPK kan. 515 § 1).
Od strony socjologicznej parafia jest opisywana jako społeczność religijna, wspólnota lokalna, grupa społeczna, grupa celowa (zrzeszenie), system lub subsystem społeczny, zbiorowość osób wierzących żyjących na określonym terytorium, całość społeczna zespolona określonym rodzajem więzi. We wszystkich tych określeniach podkreśla się, że parafia jest pewną całością złożoną z elementów wzajemnie ze sobą powiązanych i wzajemnie na siebie oddziałujących. Jeśli istota komunikacji zawiera się w zdolności do funkcjonowania w relacjach, to komunikację pastoralną można określić jako ogół wzajemnych oddziaływań, relacji i sprzężeń pomiędzy poszczególnymi podmiotami wspólnoty eklezjalnej.
Celem artykułu jest próba odpowiedzi na pytania, na czym polega i przez co wyraża się komunikacja pastoralna w parafii poprzez odwołanie się do różnorodnych, bezpośrednich i pośrednich relacji istniejących pomiędzy elementami systemu parafialnego, które ze względu na swoją złożoność i specyfikę mają szczególne znaczenie dla parafii jako całości. Należą do nich: proboszcz jako własny pasterz parafii, prezbiterium parafialne (księża parafialni), rady parafialne (parafialna rada do spraw ekonomicznych i parafialna rada duszpasterska) oraz wspólnoty i małe grupy religijne
ks. dr Piotr Paweł Ochotny
czytaj cały tekst