Miłość, nadzieja i odpowiedzialność są tym, co pozwala zrozumieć i kształtować autentyczną i prawdziwą więź w rodzinie. Brak miłości, nadziei i odpowiedzialności dehumanizuje rodzinę. Kwestia małżeństwa i rodziny staje się jednym z zasadniczych problemów, przed którym staje współczesny człowiek.
Podstawą wychowania w rodzinie jest kierowanie się miłością rozumną, traktowaną jako wartość, ale zarazem jako sprawność moralna. Jako wartość dlatego, że z ludzkiego punktu widzenia miłość jest czymś, czego człowiek pragnie, jest czymś, „co lepiej, żeby było, niż nie było”. Miłość jako sprawność moralna wyraża nabytą zdolność do niezawodnych działań w postępowaniu w relacjach zachodzących pomiędzy rodzicami a ich potomstwem.
Nadzieja jako wartość i sprawność moralna buduje więzi wspólnoty rodzinnej, gdyż jest ona zawsze przepełniona optymizmem, źródłem szansy, towarzyszy jej dobra myśl i przynosi ukojenie w chwilach trudnych. Nadzieja wzmacnia sens działań pedagogicznych rodziców, optymalizuje realizację stawianych przez nich celów i zadań wychowawczych, wreszcie dynamizuje procesy wychowania.
Odpowiedzialność jako wartość, a zarazem sprawność moralna rzutująca na kształtowanie się więzi w rodzinie, jest niczym innym jak wzięciem na siebie skutków własnego działania, do czego rodzice i ich potomstwo jako podmioty tej wspólnoty czują się wewnętrznie przymuszeni, bowiem muszą przypisać je sobie samym, własnej decyzji i swojej woli.
Andrzej Michał de Tchorzewski, Miłość, nadzieja, odpowiedzialność – warunkiem więzi w rodzinie
w: Dziecko, rodzina, wychowanie (s. 25-46) – Dziecko, rodzina, wychowanie. Wybrane konteksty, Jolanta Karbowniczek, Anna Błasiak, Ewa Dybowska (red.), 2015
przeczytaj książkę