● Rola Maryi w duchowym wzrastaniu i nauczaniu św. Maksymiliana Kolbego w świetle jego pism
Szaleńcem Niepokalanej nazwała św. Maksymiliana Maria Winowska, autorka jego pierwszej drukowanej biografii1. On sam zaś, w liście do podobnego sobie, porównał się do opętanego myślą 0 Matce Bożej. Pobożność maryjna miała w jego życiu tak niezwykłe znaczenie, że nawet określenie jego stosunku do Maryi mianem pobożności wydaje się zbyt ubogie. To była po prostu miłość do Niepokalanej.
Nie jest łatwo uporządkować jego myśli o Niej, rolę jego więzi z Maryją w jego własnej duchowości, owocującej w jego apostolstwie i proponowanej innym, nawet wszystkim ludziom. Próbowano tego
tak wiele razy, że można zagubić się w tej literaturze. Popularność św. Maksymiliana nie wygasła i nadal podejmuje się próby przedstawienia jego duchowości.
Temat niniejszej pracy zawiera pojęcie, które nad nią zapanowało. Jest to termin „wzrastanie”. Spróbujemy więc w niej zobaczyć, czy myśl maryjna i maryjna duchowość św. Maksymiliana rozwijają się i czy proponowana przez niego innym droga więzi z Maryją jest w ciągu jego życia zawsze taka sama, czy można w niej odkryć ślady jakiegoś pogłębienia lub spłycenia. Posłużymy się tu przede wszystkim jego własnymi pismami, a tylko niekiedy świadectwami tych, którzy go znali.
Mówiąc o „wzrastaniu” należałoby życie Świętego podzielić na jakieś etapy. Z pewnymi uproszczeniami, których trudno uniknąć, wyróżniamy w jego życiu cztery okresy, którym odpowiadają cztery części niniejszej pracy.
1. Okres formacji św. Maksymiliana – „Daj się prowadzić Niepokalanej!” (s. 3 – 16)
2. Pierwsza praktyka apostolska – „Pociągaj innych do miłości Niepokalanej” (s. 16 – 26)
3. Okres wzrastającej aktywności – Zbawić i uświęcić jak najwięcej dusz (s. 28 – 33)
4. Okres ojcostwa duchowego po powrocie z Japonii – Duchowe przygotowanie pracowników (s. 33 – 38)
o. lic. Paulin W. Sotowski OFMConv
czytaj cały tekst